Kinderen vertonen soms ( of vaak?) vreemd gedrag. Wat heeft dat gedrag ons te vertellen?

Als we er systemisch -en met een opstelling- naar kijken dan kunnen we zien dat dat gedrag vaak hard aan het werk is om iets aan het licht te brengen. Dat iets, dat kan juist een taboe zijn in het systeem. In het familiesysteem, of in het systeem van de school bijvoorbeeld. 

En een taboe, of een geheim, was er juist voor om niet benoemd worden.

Als wij mensen iets te pijnlijks, of schaamtevol meemaken om mee te leven, dan scheuren we die bladzijde uit ons geschiedenisboek. Dan doen we net alsof het nooit gebeurd is. Kennelijk is dat dan de beste manier om te overleven.

 En hun kinderen zullen voelen dat er iets is dat vooral niet genoemd mag worden. Kinderen moeten nou eenmaal loyaal zijn aan de ouders, dus overleven -en zwijgen- zij mee.

 En als die kinderen dan ook weer kinderen hebben, dus de kleinkinderen van degenen die iets te pijnlijks meemaakten, voelen die ook dat er iets is, maar dat dat er niet mag zijn.

 Nu is het opmerkelijke dat je dan juist ziet, dat iemand uit de generatie van de kleinkinderen vreemd gedrag gaat vertonen. Helemaal onbewust! Alsof het systeem zegt: genoeg overleefd, ga nu maar weer eens leven! En als de ouders dan een opstelling daarover doen, krijgen ze inzicht wat de volwassenen nog in te sluiten hebben en dat wat gebeurd is, gewoon gebeurd laten zijn.

 Kom je als stel en wil je een vraag inbrengen over je kind? Schrijf dan 1 persoon in en vermeld in het opmerkingenveld op het aanmeldformulier de gegevens van de 2e persoon. Voor deze persoon ontvang je dan per mail nog een aanvullende factuur van €100,-.