Systemisch coachen intervisie

We zitten in een kring met 14 docenten op een terugkomdag van de training systemisch onderwijs.

Een docente wil haar vraag inbrengen. Iemand gaat naast haar zitten, en stelt voor dat de docente wel in de kring blijft zitten maar haar stoel omdraait, zodat ze met haar rug naar het midden zit. Ze is opgelucht. ‘Dat voelt veiliger,’ zegt ze.
Degene naast haar vraagt de stilte toe te laten tot ze de essentie van haar vraag heeft. We luisteren naar haar vraag en die deint een tijdje in de stilte rond. Bij iemand komt een vraag op: ‘Wie ben je trouw, als je oordelen hebt over de jongen?’ De docente glimlacht en zegt: ‘Mijn moeder.’ Ook dit antwoord deint een tijdje in stilte rond. Tot een volgende vraag zich aandient bij een andere collega: ‘Hoe zou het zijn als je de vader van deze jongen achter hem ziet?’ En na een tijdje voegt een andere collega toe: ‘En je eigen vader achter jou, naast je moeder?’

Het is een proces waarin we ons alle 14 laten meedeinen op het hele stille, trage ritme van vragen en antwoorden, als minimale ondertiteling van stille beelden die voor ons gezamenlijk lijken op te doemen. Beelden die de vragen laten komen en die de docente de mogelijkheid geven zich te begeven naar verschillende gezichtspunten.

Misschien dat het niet in oogcontact kunnen zijn met de vraaginbrenger, ons laat overschakelen op zeer fijngevoelige waarnemingskanalen.